14 jan Gedicht door Jan Vogels

Beste Collega’s,
Als ik dit zit te schrijven is het inmiddels al bijna 20 jaren geleden dat ik mijn vrouw heb verloren.
Ik probeer hier in het kort weer te geven hoe ik deze tijd heb beleefd.
Ook weet ik dat bij sommige Collega’s de kinderen toen al niet meer thuis woonden, en enkele Collega’s geen kinderen hebben.
Voor deze Collega’s is het verlies van zijn of haar partner even zwaar als voor ons, maar misschien beleven zij het op een andere manier dan wij, omdat zij in één keer helemaal alleen zijn komen te staan !!
Voor mij geldt: gelukkig waren de kinderen nog thuis en moest ik het gezinsleven draaiende houden, wat betekend dat ik de eerste jaren de taak had gekregen om naast mijn werk, óók de moederrol te vervullen.
Achteraf zeg ik altijd, gelukkig waren de kinderen toen nog thuis en was het mijn taak naast mijn werk, te koken, te wassen, en te strijken, wat mij uiteindelijk tot huisvader heeft gemaakt.
Maar daar tegenover had ik wel vaak gezelschap om mij heen, en zaten wij samen aan tafel tijdens het eten.
Na verloop van tijd hebben ook deze vogeltjes het nest verlaten, en hebben zij nu hun eigen huisje, boompje, beestje.
In de beginperiode was ook dít weer wennen want dan merk je, alleen is echt alleen, en was dit de volgende fase in mijn leven.
Maar het leven gaat door, en als het met de kinderen goed gaat, gaat het met de ouder(s) óók goed !!
Inmiddels ben ik dan ook al 3 keer opa, en zie ik dit als een aanvulling in mijn leven.
Wel zeg ik altijd, deze kleinkinderen kunnen mijn vrouw niet vervangen, maar zij maken wel veel goed van het verlies van mijn vrouw.
En al is het verdriet in de loop der jaren véél minder geworden, het gemis zal altijd blijven want het gezin is niet meer compleet.
Ook blijf ik zeggen, in de loop der jaren wordt het verdriet dan wel minder, wennen doet ’t nóóit, maar je leert er mee leven !!!!
Tot slot: na al deze jaren heb ik ervaren, dat het leven door zal gaan, maar het gemis zal blijven bestaan !!!

Groetjes Jan.